Τα καλοκαίρια μου γαμάνε το μέλλον.

Σαπισμένα σταφύλια και μοβ άνθη.

Σώματα γεμάτα μελανιές.

Όλες οι πτυχές της ζωής μέσα από στίχους και παρομοιώσεις παραδοσιακών, νησιώτικων και ρεμπέτικων τραγουδιών.

Δεν έχω κουράγιο να προσπαθήσω να γοητέψω, όλα πλέον τα βλέπω μια ευθεία γραμμή και νομίζω τζάμπα το κουράζει ο κόσμος γενικά.

Μερικά ψέματα και φύγαμε στα σκοτάδια.

Σταρχιδισμό και στιγμιαία τρέλα και ούτε που νοιάστηκες για την δική σου ικανοποίηση.

Πάλι ψέματα για το που θα ξαναβρεθούμε και όλα κυλάνε βλέπεις.

Γύρω στις 8 με 8μιση, εκεί στη δύση του ηλίου όλοι είμαστε ομορφότεροι έλεγε μια φίλη.

Είναι ίσως το χρώμα που το φως δίνει στο πρόσωπο μας, αυτό το περίεργο πορτοκαλί που απλώνεται παντού.

Τα χαρακτηριστικά του προσώπου, οι μικρές σκιές των ρυτίδων, τα ταλαιπωρημένα μάτια, τα μαλλιά που ακόμη γυαλίζουν από τη θάλασσα.

Είναι οι ώρες που ετοιμάζεσαι να υποδεχτείς το βράδυ και η διέγερση του νου ξεκινά και εσύ πλάθεις ότι γουστάρει η ψυχούλα σου.

Σκέφτεσαι το πιο όμορφο αύριο.

Εδώ μοιραζόμαστε ιστορίες της παιδικής μας ηλικίας ξαπλωμένοι στο τσιμέντο του λιμανιού και γελάμε.

Ξέρεις, τα κλασσικά.

Το πρώτο μας ψείρισμα, οι πρώτες παρέες, τα πρώτα μας φιλιά, η πρώτη μας φορά, τα πρώτα τσιγάρα, το πρώτο μεθύσι. 

Κλασσικά πραγματάκια που πάντα έχουν γέλιο ειδικά αν υπάρχουν καλοί αφηγητές.

Το νησί με έχει αλλάξει.

Έγινε η αιτία που ερωτεύτηκα τα καλοκαίρια.

Είναι σαν ένα φυσικό πρόσωπο που έρχεσαι τον αύγουστο για να του κλαφτείς, να του πεις τα κατορθώματα του χρόνου που πέρασε.

Ένας ανυπόφορος απολογισμός.

Και λίγο πριν ολοκληρώσεις έναν ακόμη απολογισμό έχει πάει η ώρα 9 το πρωί και παίζουν αγκαλιές με άτομα που μόλις λίγες μέρες ξέρεις.

Μαθαίνεις να κατεβαίνεις τα σκαλοπάτια μεθυσμένος.

Και όταν βλέπεις μάτια να κρατιούνται κλειστά για πάνω από 5 δευτερόλεπτα συνειδητοποιείς τον νταλκά.

Το πράμα ρέει μέσα μου και ώρες ώρες δεν μπορώ να συζητήσω, είναι πραγματικά δύσκολο αφού το μόνο που θέλω να κάνω είναι να χαλβαδιάζω χείλη και να παίζω ταυτόχρονα με τα δικά μου.

Δαγκώνεσαι και ξανά δαγκώνεσαι.

Κούρασε η χημεία να με κάνει ειλικρινή σε βαθμό που να με θαυμάζω.

Όταν έφτανε η ώρα για ύπνο σωριαζόμασταν μέσα στη σκηνή με βουλωμένα ρουθούνια και πονοκέφαλο.

Μέσα στα γούστα.

Αλητείες που αγαπήσαμε.

Αλητείες που σε ξυπνάνε και σου λενε ‘’είσαι 25 γαμώ τη παναγία, τράβα ζήστο ρε μίζερε’’.

Ένα ακόμη καλοκαίρι στο νησί ικανό να ανακατέψει στομάχια, αρκετό για να παρθούν τελεσίδικες αποφάσεις.

Άραγε μπορείς να πεις ότι μία επίσκεψη σε ένα τόπο ήταν ικανή να σε αλλάξει?

Γύρισα, ανέβηκα πάνω και πέρασα από δικαστήρια βαρδάρη, εγνατία, καμάρα, ναβαρίνου, νέα παραλία κ έφτασα σχεδόν μαρτίου.

Θερμοπυλών 33.

Εκεί που άρχισαν όλα.

Σε μια ταράτσα που πριν 7 χρόνια έφαγα τις πρώτες μου σφαλιάρες.

Έγινα για λίγο ξανά εκείνος ο 18χρονος πιτσιρικάς 
που ανακάλυπτε τον κόσμο και διέσχισα αναμνήσεις.

Μα δε μ’ άγγιξε τίποτα αυτή τη φορά.

Και κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι όλα έχουν τελειώσει
 μαλάκα μου.

Γιατί όπως και να το κάνουμε μία πόλη από την οποία λείπουν όλοι αυτοί που σε έκαναν να την αγαπήσεις... δεν έχει να σου πει τίποτα.
Είναι σαν ένα νεκροταφείο που πάντα ασυναίσθητα 
θα το συγκρίνεις με το τότε.
Και όλων των ειδών οι συγκρίσεις ανά καιρούς 
μου χουν γαμήσει το κεφάλι.

Το κεφάλαιο αυτού του τόπου έκλεισε.

Έκλεισε όταν βρήκα τα αρχίδια να συμμετάσχω συνειδητά σε αυτή τη ρουλέτα.

Και ο καιρός πέρασε και έχουμε οκτώμβρη και η βαλίτσα μου είναι σχεδόν έτοιμη. 
Σε λίγες μέρες αναχωρώ.