Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015

Λέξεις να ερωτευόμαστε.


Περνώντας και εμείς ντόμπρα λόγια ψάχναμε

Ρίξε και γέμισε μου το ποτήρι
λευκή σελίδα μπροστά σου 
μία ξεκάθαρη ευκαιρία που πρέπει να εκμεταλλευτείς 
κάτσε και μάζεψε μία μία τις λέξεις από το στόμα μου 
συνήθως σου τα έλεγα ωραία και γούσταρες
προσπαθούσες  μάταια να το κρύψεις
γούσταρες που αναγκαζόσουνα να σκέφτεσαι για λίγο μετά από κάθε πρόταση μου 
και γω με τη σειρά μου γούσταρα τις απαντήσεις που έπαιρνα.

Ίσως το κρεβάτι σου  να μην ήταν κάτι το ιδιαίτερο 
μέτριο θα το χαρακτήριζα.
Μαλακίες λέω.
Το κρεβάτι σου ήταν καταπληκτικό.
Μα δεν είναι εκεί το θέμα.
Ίσως δεν χρειάζεται να του αποδώσω τον οποιοδήποτε χαρακτηρισμό αφού κάθε φορά που φτάναμε εκεί τα μυαλά μας είχαν ήδη τελειώσει αρκετές φορές.

Ανάμεσα σε ένα ζευγάρι πόδια παίρνουμε σχήμα 
δημιουργία
μεγάλο κομμάτι της εσωτερικής μου διαμόρφωσης πολύ αργότερα ανάμεσα σε ένα άλλο
έχω ξεχάσει την αίσθηση
ξέχασα σχεδόν τα πάντα 
χαρακτηριστικό μου δεν είναι πλέον η μνήμη μήτε και η λογική
δε μου βγαίνουν πια οι υπολογισμοί
βασιλιάς δίχως στέμμα
τα πάντα σχήμα οξύμωρο 
η ροή μου ανεξέλεγκτη 
και ούτε που με παρακολουθώ
θα πρεπε να στέκεσαι σε μία γωνία να θαυμάζεις το χάος να απλώνεται μέσα μου 
αναίσθητος από υπερβολική αυτοπεποίθηση με ένα μυαλό απροσπέλαστο
έγινε κάτι σαν έκθεμα που απαγορεύεται η επαφή μαζί του
κάθε επιτυχημένος έλεγχος συναισθημάτων ένα βήμα πιο κοντά στην πλήξη
σηκώνω ψηλά την γροθιά για να αποσπάσω τον λόγο 
και όταν τον παίρνω ζητώ πίσω μια παράνοια όπως αυτή που λάτρεψα
αυτή που μου κλέψανε 
αυτή που την έκανα να τρέξει μακριά 
αυτή από την οποία τρομαγμένος έφυγα 
αυτή που έδιωξα και διώχτηκα.

Και έχω την κατάρα πριν καν ολοκληρωθεί η δημιουργία μιας ονειρεμένης στιγμής εγώ ήδη να βιώνω το τέλος της. 
Ίσως να φταίει που τον αλάνθαστο έρωτα στον νου μου έπλασα νωρίς.

Ξέρεις τι? 
νομίζω ότι θα μπορούσα να αναγνωρίσω οποιαδήποτε γωνία του σώματος σου
κοιτάζω τα μαλλιά και όμως δε μου μοιάζουν δικά σου
κοιτώ τα τακούνια και δε πίστεψα ότι είσαι εσύ
δε πρέπει να σε έχω ξαναδεί με τακούνια
εκτός της πρώτης βραδιάς που μου αφέθηκες
όσο και αν έχω πιει… μπρος μου στέκεσαι
όχι δε κάνω λάθος.


Γεια
τι κάνεις. 

2 σχόλια:

το κορίτσι που ήθελε πολλά είπε...

η πρώτη και η δεύτερη παράγραφος...σχεδόν.

αλλά ήταν και το κρεβάτι έπικ ρε γαμώ.

mahler76 είπε...

Αυτό που ο fucking Έρως μας κάνει ποιητές...