Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2015

Crazy life, δεν έχεις ιδέα.


Καλοκαίρι. Το σπίτι μου άδειασα. Κατά τη διάρκεια του πακεταρίσματος έπιασα τον εαυτό μου να κάθετε στον καναπέ και η αιτία δεν ήταν η κούραση. Ήμουνα σχεδόν σοκαρισμένος, με είχε καταβάλλει η άρνηση του να συνειδητοποιήσω τι συνέβαινε και τι ακολουθούσε. Με τον φορτηγατζή έφυγα μέσα στον ιδρώτα με μάτια χαμένα. Προσπάθησε να μου πιάσει συζήτηση στη διαδρομή αλλά δεν. Έδυε ο ήλιος και μαζί του έδυε η ιστορία μου σε αυτόν τον τόπο. Ο Μ. με βοήθησε να μαζέψω τα πράγματα εκείνη τη μέρα και στο τέλος μου πε μια ιστορία. Κάποια στιγμή μετά από 3 χρόνια βρέθηκε Αθήνα κάτω από το παλιό του σπίτι. Τα κλειδιά ήταν ακόμα στο μπρελόκ του και οι κλειδαριές της πολυκατοικίας και του διαμερίσματος δεν είχαν αλλάξει. Μπήκε μέσα. Ήταν ανοίκιαστο. Απλά δεν με ενδιέφερε ήθελα να το κάνω, ήθελα να το δω μου πε. Και κάπως έτσι δενόμαστε με τους 4 τοίχους. Τόσα και τόσα αφήνουμε μέσα τους.

Αφού σταμάτησα να ανοίγω την πόρτα της φιλίππου 71 επισκεπτόμουνα την θεσσαλονίκη κάθε πσκ ως τα μέσα του σεπτέμβρη. Πήγαινα να δω τα αλάνια μου να πιούμε σαν άνθρωποι. Τα τελευταία αυτά βράδια του καλοκαιριού γυρίζαμε την πόλη και ήταν όμορφα. Ήταν κάτι παραπάνω από όμορφα. Ήμασταν φουλ στο πιώμα και μετά από τα παραδοσιακά πεζοδρομιακά κοκτειλάκια κάναμε ισορροπία και περπατούσαμε κάτι σιδερένιες μπάρες. Πέφταμε, χτυπούσαμε και ξαπλώναμε στο βρωμερό πλακόστρωτο. Δεν δίναμε μία αφού αγαπήσαμε την αλητεία σε κάθε μορφή της. Ξέραμε ότι λίγο πολύ αυτές είναι οι τελευταίες μας στιγμές. Τόσοι είχαν ήδη φύγει. Ο Μ. με τη σειρά του σε μια βδομάδα φεύγει ελβετία. Ξέρω πόσο θα μου λείψει ο λακαμάς αλλά χαίρομαι πραγματικά που βρήκε τα αρχίδια να διεκδικήσει τη ζωή, να αφήσει το γελοίο αφεντικό του και να πάει να βρει την δικιά του που του είχε ξηγηθεί σπαθί. Χαίρομαι με τον ίδιο τρόπο που χάρηκα για τον συγκάτοικο όταν παράτησε τη σχολή μετά από 5 χρόνια και έφυγε αγγλία. Αφήσαμε το γκρουβ μας σε αυτή την πόλη. Αφήσαμε τα σημάδια μας στους ανθρώπους, την ύλη και τον χρόνο. Τα διαστήματα που με έχανα και καλλιεργούσα αυτή τη μοναδική στάση μηδενισμού του οτιδήποτε που όση φθορά και αν μου προκάλεσε... είχε τόση βάση. Τα διαστήματα που με έβρισκα και οργίαζε από ομορφιά το μυαλό μου. Όλα αυτά θα είναι εκεί. Το ζήσαμε όπως το ζήσαμε. Το ζήσαμε όπως του άξιζε. Τι και αν τώρα τρέχουμε για διορθώσεις στα εξωτερικά. Η αντισυμβατικότητα έχει το κόστος της. Λίγο ακόμα αλκοόλ, λίγη ακόμα ζάλη σας παρακαλώ και φεύγω.

Ένα απόγευμα αρχές σεπτέμβρη είχαμε στήσει το slackline στην παραλία και τραβήξαμε την προσοχή ενός ακόμη αλλοδαπού ζέου. Οι ζέοι ήταν το στανταράκι μας. Πάντα σκάλωναν. Στις καλές μας ερχόταν και καμιά περίεργη κοπέλα και μας έπιανε την κουβέντα. Είχε έρθει λοιπόν και μας έλεγε την ιστορία της ζωής του και μετά από κάθε έντονο σημείο της αφήγησης του πρόσθετε "crazy life, δεν έχεις ιδέα".

Και ποιος έχει άλλωστε δικέ μου.

4 σχόλια:

Clem Lumen είπε...

σ'αγ ρε

Manolo7 είπε...

Ετσι παει καθε φορα, οι συμμοριες σπανε για να πανε να φτιαξουν νεες ιστοριες. Σκληροι οι αποχωρισμοι δε λεω, αλλα τι να κανουμε.

Τα χακι τα βαλαμε για να τους αποδειξουμε οτι δεν τρωμε την παραμυθα τους γι' αυτο και καθε μερα τους τρολαραμε και τους μειωναμε πνευματικα μπροστα σε ολους. Δεν το καταλαβαιναν γιατι ειναι χαζοι αλλα εμεις νιωθαμε ομορφα.

mahler76 είπε...

Εύχομαι το μέλλον να σου επιφυλάσσει πολλές ακόμα όμορφες παρέες και καταστάσεις. Όσο για το στρατό, γάμα τα όλα! Καλή χρονιά αλάνι.

Constantine είπε...

@ manolo7 τα χακι τα βαλαμε γιατι αποδειχθηκαμε κοτες να βγαλουμε το γαμημενο το Ι5. cheers αδερφε!

@mahler76 εστω κ με μια μικρη καθυστερηση(οπως παραδοσιακα με διακρινει) καλη χρονια φιλε μου. να περνας ομορφα! heads up