Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

Εδώ μένετε.


Θεό δεν έχω. Τα πάντα θεός.


Η ομίχλη του βουνού με αγκαλιάζει. Ανάλαφρη, κατάλευκη ανεπαίσθητα γλυκά με ναρκώνει μα πριν προλάβει να με ξαπλώσει στο κρεβάτι της βρίσκομαι ξανά εδώ στραβωμένος, με μίσος φορτωμένος, μέσα σε αυτή την παράνοια δεμένος, προβλέψιμος και οριοθετημένος. Είμαι εδώ και δεν βρίσκω τίποτα από αυτά που μου είχατε πει. Μου είχατε μιλήσει για πολλά. Ω μιλάτε πολύ. Για αυτό και εγώ σκάβω κάθε μέρα στα έγκατα της μοναδικής αληθινής ιδιοκτησίας μας και θάβω τις αφηγήσεις μου. Σε αυτόν το δώρο μου θα είναι. Στο τέλος των ουρανών θα φτάσω και ύστερα θα χαθώ μέσα στο φως. Μόλις τον συναντήσω τα κομμάτια μου θα ανασύρω και μπρος του θα τα αποθέσω. Θα κάνω την ίδια διαδρομή όσες φορές χρειαστεί, ως που να τον ικανοποιήσω και να μου δώσει μια θέση δίπλα στα λαμπρά παιδιά του. Σας βλέπω νεκρούς πριν καν πεθάνετε. Εξόριστοι του αέναου κοινού νου, εξόριστοι της ύπαρξης σε αυτό το μέρος έρχεστε και φεύγετε μα την αιωνιότητα της σκέψης δεν αγγίζετε.


Από εδώ δεν είμαι. Δεν ήμουνα ποτέ.



2 σχόλια:

Clem Lumen είπε...

ευθύνεσαι για πολλές μεταστροφές των οπτικών γωνιών μου



καληνύχτα φιλαράκι

Constantine είπε...

σε φιλω λαμπρο παιδι