Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2014

Ικαρια.



Το απόγεμα χάθηκε ένας άνθρωπος μπροστά στα μάτια μας. Το κύμα τον πέταξε στα βράχια, το ασθενοφόρο ήρθε μετά από μία ώρα και ότι και αν έκαναν ήταν μάταιο. Ο άνθρωπος είχε φύγει, τον είδαμε να φεύγει πολύ ώρα πριν. 

Ένας 30αρης παριζιάνος που κλέφτηκε με μια 35αρα από το Παρανά της Βραζιλίας ήταν ένα από τα οτοστόπ μας. Διατηρεί ένα βιβλιοπωλείο στο παρίσι και με κάλεσε να τον επισκεφτώ. Υποσχέθηκε να με γυρίσει στους δρόμους που δεν είχα την ευκαιρία να βρω 4 χρόνια πριν . Τον πέτυχα ξανά στο πλοίο του γυρισμού. Το πλοίο ήταν γεμάτο μετανάστες. Ήταν το βραδινό φθηνό δρομολόγιο των 9:00 το οποίο δεν έκανε στάση σε άλλο νησί, παρόλα αυτά έκανε 10 ώρες για πειραιά. Λόγω του κόσμου που μετέφερε το πλοίο, ήταν γεμάτο ασφαλίτες. Στο ψηλότερο δυνατό σημείο της πλώρης είχε εξωπραγματικό αέρα μα ήταν ταυτόχρονα η καλύτερη θέση για την ομορφότερη τηλεόραση.  Ο έναστρος ουρανός της επιστροφής δεν γινόταν να συγκριθεί με τίποτα.

Δεν χάσαμε ούτε μία ανατολή. Οι ανατολές μας έβρισκαν τελειωμένους δεξιά και αριστερά στα διάφορα γλέντια με μάτια πρησμένα και ανοιχτό στόμα μπροστά στο θέαμα. Ένα τέτοιο πρωινό και με τις κόρες των ματιών λίγο πιο διεσταλμένες από το κανονικό κατεβήκαμε το βουνό για να γυρίσουμε εκεί που μέναμε. Και η παραμικρή λεπτομέρεια αυτής της χρωματογέννησης είχε γίνει δική μου. Περίπου 15 χλμ διαδρομή με τα πόδια. Δεν χάσαμε ούτε μια δύση με αυτή της τελευταίας ημέρας να ξεχωρίζει. Το ατέλειωτο γαλάζιο και η πορτοκαλί μπάλα ερχόντουσαν κοντά. Το γαλάζιο την κατάπινε κάθε μέρα την ίδια ώρα. 
…………………………………………………………....


Άνθρωπε όση γη και αν αποκτήσεις δεν θα έχεις ποτέ τίποτα κοινό με αυτή. Το αίμα σου και το χώμα δεν θα γίνουν ένα ποτέ.


Η άρνηση ενός νέου να αναλωθεί στην ωραιοποίηση του θανάτου είναι και αυτό που τον κάνει να δίνεται. 
Η δύση του ηλίου εδώ μοιάζει με μια αδιευκρίνιστη υπόσχεση. 
Ζούμε για συναντήσεις με τόπους που φέρνουν σε συμφωνία ψυχή και σώμα. Τόποι που σαν νυχτώσει ξυπνάνε τους θεούς για να φροντίσουν ένα ακόμη παιδί τους. 
Θα έρθουν να αναβιώσουν παραστάσεις του έρωτα που ποτέ δεν τόλμησες.

Η μέθη εδώ είναι γλυκιά και όχι τόσο μελαγχολική. 
Τα γεγονότα πέρα από τα όρια του νησιού φαντάζουν τόσο μακρινά. 
Γυρνάς τους δρόμους με σκοπό να φτάσεις στο επόμενο πανηγύρι, να γνωρίσεις κόσμο, να χορέψεις, να κεράσεις, να κεραστείς και όταν σε καταβάλει η ζάλη να ξαπλώσεις στην πρώτη γωνία που θα βρεις μπροστά σου. 
Η ελευθερία του να κοιμάσαι οπουδήποτε ελέω μέθης. 
Κάποιες φορές ξυπνάς και συνειδητοποιείς ότι είναι μόλις 3 τα ξημερώματα, σκας ένα χαμόγελο και συνεχίζεις να πίνεις για τις επόμενες 5-6 ώρες μέχρι να τελειώσει το πανηγύρι και να επανέλθεις στην προηγούμενη σου κατάσταση. 
Άλλες φορές ξυπνάς σε κάποιο χαντάκι στη μέση του πουθενά και ψάχνεις οτοστόπ.

Το νησί σε κάνει να νιώθεις ικανός για τα πάντα. 
Ερωτεύσιμα πρόσωπα κινούν το σώμα σου δίχως να το καταλάβεις. 
Γίνεσαι και εσύ ένα παιχνίδι των ανέμων. 
Ένα παιχνίδι δύο ζαλισμένων χαμόγελων που γιορτάζουν τα λάθη τους κάτω από την αυγουστιάτικη πανσέληνο. 
Τα χάδια σκαλίζουν το αλάτι που έχει μαζέψει το σώμα όλες αυτές τις μέρες. 
Το ένα σώμα στηρίζει το άλλο καθώς η νύχτα οδεύει στο τέλος της.

Ακατόρθωτοι έρωτες και τυχαίες φιλίες. 
Η τυχαιότητα κάνει κουμάντο και κανείς δεν παίρνει θέση. 
Κατά αυτό τον τρόπο όλα γίνονται πιο όμορφα.