Τετάρτη 14 Μαΐου 2014

Στον απόηχο.


Όσο ζω θα έχω να λέω για την παιδεία που πήρα. Όσο ζω θα προσβάλλω οποιονδήποτε αφομοιώθηκε σε αυτή μαζί και εμένα. Ότι μα ότι και αν κάνεις δεν πρόκειται ποτέ να ξεφύγεις ολοκληρωτικά. Μπορείς απλά να συνεχίσεις να πλάθεις αναπροσαρμόζοντας τα κριτήρια. Δεν πρόκειται όμως ποτέ να έχεις την ευκαιρία να το πλάσεις από το μηδέν(και ακόμα να το εμπεδώσω). Υπάρχει μια φράση στα αγγλικά ‘’when shit hits the fan’’. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις λοιπόν, δε μπορείς παρά να βρεις το κουράγιο να τα μαζέψεις και να συνεχίσεις την πάλη.

Για ότι σου πρόσφερε μια μητρική αγκαλιά.
Για όλα τα χουίτικα λόγια που έπεσαν στο τραπέζι. Για όλες τις κουβέντες που πήγαιναν και ερχότανε. Άλλοτε στο σπίτι, άλλοτε στο γρασίδι και άλλοτε στο καβατζωμένο καφέ της γειτονιάς. Στη ζούλα. Κάποιες φορές με φραπέ, κάποιες άλλες με ελληνικό (και τα βράδια φόρο τιμής στο κονιακάκι).
Για τον αυθορμητισμό.
Για όλες αυτές τις αναμνήσεις που δεν θα μπορέσω ποτέ να τις βάλω σε μια σειρά. Νοσταλγία στο περίπου. Ακόμη όμως και αυτό το περίπου είναι ανακουφιστικό.
Για τα μεγαλύτερα σερί αϋπνίας.
Για το αίσθημα της κινούμενης αποτυχίας.
Για την μεγαλύτερη τράπεζα ρουφιανόσπορου. Ελλάς.
Για όλα αυτά τα χρόνια που μεγάλωνα ανάμεσα σε γλεντζέδες.
Για αυτούς που είδα να παίρνουμε το ίδιο χαρτί.
Για αυτούς που βρήκαν τα αρχίδια να πάρουν δρόμο.
Για όλους τους αιφνιδιασμούς που πρόσφεραν αυτό το αξέχαστο κενό στομάχι. Υπέροχο.
Για αυτούς που έμειναν να μαζεύουν τις στάχτες των γλεντζέδων.
Για όσους εξελίχθηκαν σε κόπιες κακής ποιότητας. 
Για εσένα.
Για όσο μακριά πίστεψες ότι πήγες και όσο μακριά θα φτάσεις.
Για αυτή την αναπόφευκτη αλλά ρεαλιστικά σωστή κυνικότητα.
Για όλες τις φορές που αρνήθηκα να κοιτάξω πίσω.

 Ήρθε ο καιρός και τα παιδιά πήραν τον δρόμο τους. Ο καθένας βασισμένος στη δική του θεωρία καταρρίπτοντας τα της προηγούμενης μέρας. Τι ακριβώς είναι όμως η απώλεια όταν ο ίδιος σου ο εαυτός αποτελεί την μεγαλύτερη απώλεια. Όταν η απόσταση του χθες με το σήμερα συνεχώς μεγαλώνει. Δεν έχει να πει. Ο καθένας κάνει το κομμάτι του. Ραντεβού τα καλοκαίρια για να μοιραστούμε τη ζωή με 2 κουβέντες. Λίγο καπνό και ζεστό αέρα για τα παιδιά που θα αντάλλαζαν τη φυλακή της μη δημιουργικότητας με οτιδήποτε. 

Για τα καλύτερα παιδιά λοιπόν.