Σόλο.

Αφέθηκα να ταλαιπωρήσει ο ήλιος τα αδύναμα μάτια μου. Ήταν ένα από αυτά τα μεσημέρια που βγαίνεις να κάνεις μία βόλτα και προχωράς με κλειστά μάτια. Πονάνε, που και που δακρύζουν αλλά είναι απολαυστικό. Μία από αυτές τις μέρες που οι ακτίνες του ηλίου έχουν λεκιάσει τα πάντα γύρω σου. Νομίζω ότι θα μπορούσα να ζήσω για πάντα μέσα σε μία ηλιόλουστη μεσημεριανή ζάλη περπατώντας βαριεστημένα, ανακαλύπτοντας καινούργιες διαδρομές. Η δύναμη του να διασχίζεις τα πλήθη μιας μεγαλούπολης έχοντας μισόκλειστα μάτια και ένα ακαθόριστο χαμόγελο λες και έχεις ασφαλίσει μέσα σου μια αλήθεια που διαφεύγει απ’ όλους τους υπόλοιπους.

Αλήθειες που περιμένουν μία συνάντηση μαζί σου. Περιμένουν να κοιτάξεις μέσα τους και να τις αποδώσεις με τον ομορφότερο τρόπο. Περιμένουν να γίνουν κομμάτι σου και μετέπειτα στάση ζωής. Μα εσύ άνθρωπε απομακρύνεσαι συνεχώς από την πραγματικότητα της φύσης σου. Απομακρύνεσαι συνεχώς από την επιτυχή αποδόμηση της αιτίας της ύπαρξης σου. Καλλιεργείς επιμελώς την αφέλεια σου προτιμώντας τα υποκατάστατα. Μία πλήρη καταστολή του πνεύματος.

Αγάπα το φως μα ποτέ τα φώτα. Τα φώτα είναι πάντα εκεί για να βιάσουν κάθε τι ατόφιο και κάπως έτσι γεννιέται το ένα μπασταρδάκι μετά το άλλο. Κάπως έτσι με την πάροδο του χρόνου μπασταρδεύεται η συλλογική μνήμη. Κάπως έτσι νοθεύεται η κριτική ικανότητα ενός ανθρώπου. Μόνον όταν έχεις γνωρίσει την αλήθεια… μόνο τότε δεν μπορεί κανείς να σε πείσει για το αντίθετο. Μόνο τότε βρίσκεις τον δρόμο προς το φως.

Η πορεία με τον εαυτό σου θέλει χαμηλά την μπάλα.
Αγκάλιασε την ηρεμία μέσα σου και όλα θα ακολουθήσουν.