Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

Πριν στο μυαλό μου.


Ωραία είναι τα τραίνα. Οι διαδρομές μοιάζουν με αφορμή για παρατεταμένη, ακούραστη, μη δομημένη σκέψη. Ακόμα και όταν αυτές γίνουν κομμάτι της καθημερινότητας σου. Ακόμη και όταν τυχαίες μορφές αρχίζουν να γίνονται γνώριμες. Παρασκευή και η αμαξοστοιχία κοντεύει στο τέρμα της. Ένα ζευγάρι δίπλα μου μαλώνει εδώ και ώρα. Τώρα ετοιμάζουν τα πράγματα τους όπως όπως, παίρνουν και το μωρό στην αγκαλιά. Έτοιμοι για αποβίβαση και αυτοί. Πόσο εύκολα οι άνθρωποι κάνουν ανθρώπους. Όσο εύκολα συμβιβάζονται να περάσουν την ζωή τους με τον άνθρωπο που κάνουν τους ανθρώπους. Όσο εύκολα θα αγόραζαν ένα σκυλάκι από το Pet shop της γειτονιάς τους ένα τυχαίο πρωινό. Ορίστε για θεσσαλονίκη φωνάζει ο ελεγκτής με προφορά λες και πουλάει λουκουμάδες σε κάποιο τυχαίο πανηγύρι. Αυτό το ορίστε είναι η πλασματική μου λύτρωση. Είναι στιγμές που η ζωή μοιάζει με γιορτή της αδράνειας. Βλέπεις, ο καθένας βάζει το λιθαράκι του στο χτίσιμο της δικής του μίζερης καθημερινότητας.

Αιώνιοι ακόλουθοι των εμμονών μας και ταυτόχρονα ταγμένοι σε μία καφενειακή προσέγγιση. Εκτεθειμένοι για ακόμη μία φορά στον δρόμο των χαμένων ευκαιριών. Χαρμολύπη, με το πρώτο συνθετικό της λέξης να φθείρει σταδιακά. Εγκαταλείψαμε ότι πραγματικά θελήσαμε και ξεμείναμε πίσω να ανταλλάζουμε κενά βλέμματα κυνηγώντας τα φαντάσματα των πραγματικών μας θέλω. Διαλέξαμε την σιωπή. Τα εύκολα λόγια επικρατούν αφού ως γνωστό είναι δύσκολο να εκθέσεις ακέραιο το είναι σου. Ορίσαμε τα βράδια της κυριακής ως σημεία ανακεφαλαίωσης και από τότε το δευτεριάτικο ξύπνημα φαντάζει ακατόρθωτο. Σαν μία πραγματικότητα που δεν θέλεις να επιστρέψεις. Μία πραγματικότητα στην οποία όμως καλείσαι να βρεις την ευτυχία, την εξέλιξη, την ολοκλήρωση. 

Ω αγαπημένη μου δευτέρα ήρθα ξανά για να πετύχω. 

2 σχόλια:

Clem Lumen είπε...

21



.

Ανώνυμος είπε...

Bone, μην το πνίγεις άλλο πουλάκι μου. Ξέσπασε να πάει να γαμηθεί.