Πανέμορφη μου εσύ κατάντια.

Το σώμα της πονούσε από τα βλέμματα. Τα χρειαζότανε. Τη σφραγίδα μου πάνω της έχω αφήσει μα το δικό μου βλέμμα πάνω της δεν πέφτει. Μπορεί να ξαναβρεθούμε.

Λίγο πριν γίνουμε ονειρευτές ενός ακόμη καλοκαιριού.

Λίγο πριν χρειαστεί να προσπαθήσουμε.

Λίγο πριν πάψουμε να αντέχουμε κάθε υποσχόμενο αλλά εν τέλει ανιαρό ξημέρωμα.

Λίγο πριν παραδοθώ στις ορέξεις της επί του θέματος ματαιότητας.

Σιγά σιγά τα βλέφαρα μου πέφτουν. Σιγά σιγά τα χέρια σου πλησιάζουν τα δικά μου και αγκαλιαζόμαστε με ότι υπολειπόμενη δύναμη έχουμε. Ο ένας σφίγγει τον άλλο. Η επαφή μας ήταν κάτι σαν καταφύγιο που απολαμβάναμε την ελευθερία μας. Δύο ταλαίπωρα παιδιά εθισμένα στην κούραση. Υποδεχόμασταν το πρώτο φως και πάντα απορούσαμε πως τα καταφέραμε για ακόμη μια φορά.

Κάθε φυγη και μια αναπάντεχη δημιουργία. Αυτή είναι η ευτυχία που έχω να πραγματευτώ. Ίσως αυτή να είναι η φύση μας. Ίσως θα έπρεπε να την αποδεχτούμε.

Λίγο πριν πάψουμε να αναγνωρίζουμε τις οδούς που περπατάμε.

Λίγο πριν αναζητήσουμε τα ίδια χαρακτηριστικά σε άλλα σώματα.

Λίγο πριν αναδείξουμε τους άσχημους μας τρόπους.

Λίγο πριν δύο βαριά άρρωστοι ακούσουν τα αποτελέσματα της διάγνωσης.

Λίγο πριν χωριστούμε συνήθιζα να σε έχω απέναντι μου δίχως να μιλάμε.

Εδώ μένετε.

Θεό δεν έχω. Τα πάντα θεός.

Η ομίχλη του βουνού με αγκαλιάζει. Ανάλαφρη, κατάλευκη ανεπαίσθητα γλυκά με ναρκώνει μα πριν προλάβει να με ξαπλώσει στο κρεβάτι της βρίσκομαι ξανά εδώ στραβωμένος, με μίσος φορτωμένος, μέσα σε αυτή την παράνοια δεμένος, προβλέψιμος και οριοθετημένος. Είμαι εδώ και δεν βρίσκω τίποτα από αυτά που μου είχατε πει. Μου είχατε μιλήσει για πολλά. Ω μιλάτε πολύ. Για αυτό και εγώ σκάβω κάθε μέρα στα έγκατα της μοναδικής αληθινής ιδιοκτησίας μας και θάβω τις αφηγήσεις μου. Σε αυτόν το δώρο μου θα είναι. Στο τέλος των ουρανών θα φτάσω και ύστερα θα χαθώ μέσα στο φως. Μόλις τον συναντήσω τα κομμάτια μου θα ανασύρω και μπρος του θα τα αποθέσω. Θα κάνω την ίδια διαδρομή όσες φορές χρειαστεί, ως που να τον ικανοποιήσω και να μου δώσει μια θέση δίπλα στα λαμπρά παιδιά του. Σας βλέπω νεκρούς πριν καν πεθάνετε. Εξόριστοι του αέναου κοινού νου, εξόριστοι της ύπαρξης σε αυτό το μέρος έρχεστε και φεύγετε μα την αιωνιότητα της σκέψης δεν αγγίζετε.

Από εδώ δεν είμαι. Δεν ήμουνα ποτέ.

Μίλα μου για εσένα.

 

Οι πονηροί μορφασμοί έφερναν αυτό το μονόπλευρο ρυτίδιασμα του προσώπου σου.
Πλέον αυτοί λείπουν και εσύ έγινες κάτι μονοκόμματο.
Κάτι που η αρχή και το τέλος διαφορά δεν έχουν.
Η αναπνοή σου πνίχτηκε και ο παλμός σου ατόνησε.

Στο φως της ημέρας τα λάθη φαντάζουν πλημμελήματα μα τα βράδια η σάρκα σου δε σε χωράει. Ξέρω τον πόνο των απαντήσεων.
Ξέρω πως είναι να βάλλεται η τελειότητα.

Στο δρόμο οι άνθρωποι σε αποκαλούν ωραίο και πετυχημένο.
Οι άνθρωποι όμως λένε μόνο ψέματα και ουδεμία ιδέα έχουν από δρόμο.
Είναι ανίκανοι μέχρι και να τον περπατήσουν.
Δείχνουν τέτοια αφοσίωση στα πεζοδρόμια.

Το ψέμα έχει τον χαρακτήρα μιας κακιάς συνήθειας.
Τις περισσότερες φορές όμως κρύβει πίσω του άγνοια κα αφέλεια.
Σε τρομάζει η ιδέα του να μην ξανασυναντηθείς με τον εαυτό σου και όμως παραμένεις αναπόσπαστο κομμάτι της λανθάνουσας τροχιάς.

Ξέχασες να απαντάς στις προκλήσεις και μοιράζεσαι την ασφάλεια του πεζοδρομίου.
Ξέχασες να αναζητάς την λύτρωση στο φως και έπαψες να την αποτυπώνεις στο χαρτί.

Όλα τα έχεις μπερδέψει μπροστά στην επιταγή της ομοιομορφίας.

Ικαρια.

Το απόγεμα χάθηκε ένας άνθρωπος μπροστά στα μάτια μας. Το κύμα τον πέταξε στα βράχια, το ασθενοφόρο ήρθε μετά από μία ώρα και ότι και αν έκαναν ήταν μάταιο. Ο άνθρωπος είχε φύγει, τον είδαμε να φεύγει πολύ ώρα πριν. 

Ένας 30αρης παριζιάνος που κλέφτηκε με μια 35αρα από το Παρανά της Βραζιλίας ήταν ένα από τα οτοστόπ μας. Διατηρεί ένα βιβλιοπωλείο στο παρίσι και με κάλεσε να τον επισκεφτώ. Υποσχέθηκε να με γυρίσει στους δρόμους που δεν είχα την ευκαιρία να βρω 4 χρόνια πριν . Τον πέτυχα ξανά στο πλοίο του γυρισμού. Το πλοίο ήταν γεμάτο μετανάστες. Ήταν το βραδινό φθηνό δρομολόγιο των 9:00 το οποίο δεν έκανε στάση σε άλλο νησί, παρόλα αυτά έκανε 10 ώρες για πειραιά. Λόγω του κόσμου που μετέφερε το πλοίο, ήταν γεμάτο ασφαλίτες. Στο ψηλότερο δυνατό σημείο της πλώρης είχε εξωπραγματικό αέρα μα ήταν ταυτόχρονα η καλύτερη θέση για την ομορφότερη τηλεόραση.  Ο έναστρος ουρανός της επιστροφής δεν γινόταν να συγκριθεί με τίποτα.

Δεν χάσαμε ούτε μία ανατολή. Οι ανατολές μας έβρισκαν τελειωμένους δεξιά και αριστερά στα διάφορα γλέντια με μάτια πρησμένα και ανοιχτό στόμα μπροστά στο θέαμα. Ένα τέτοιο πρωινό και με τις κόρες των ματιών λίγο πιο διεσταλμένες από το κανονικό κατεβήκαμε το βουνό για να γυρίσουμε εκεί που μέναμε. Και η παραμικρή λεπτομέρεια αυτής της χρωματογέννησης είχε γίνει δική μου. Περίπου 15 χλμ διαδρομή με τα πόδια. Δεν χάσαμε ούτε μια δύση με αυτή της τελευταίας ημέρας να ξεχωρίζει. Το ατέλειωτο γαλάζιο και η πορτοκαλί μπάλα ερχόντουσαν κοντά. Το γαλάζιο την κατάπινε κάθε μέρα την ίδια ώρα. 

…………………………………………………………....

Άνθρωπε όση γη και αν αποκτήσεις δεν θα έχεις ποτέ τίποτα κοινό με αυτή. Το αίμα σου και το χώμα δεν θα γίνουν ένα ποτέ.

Η άρνηση ενός νέου να αναλωθεί στην ωραιοποίηση του θανάτου είναι και αυτό που τον κάνει να δίνεται. 

Η δύση του ηλίου εδώ μοιάζει με μια αδιευκρίνιστη υπόσχεση. 

Ζούμε για συναντήσεις με τόπους που φέρνουν σε συμφωνία ψυχή και σώμα. Τόποι που σαν νυχτώσει ξυπνάνε τους θεούς για να φροντίσουν ένα ακόμη παιδί τους. 

Θα έρθουν να αναβιώσουν παραστάσεις του έρωτα που ποτέ δεν τόλμησες.

Η μέθη εδώ είναι γλυκιά και όχι τόσο μελαγχολική. 

Τα γεγονότα πέρα από τα όρια του νησιού φαντάζουν τόσο μακρινά. 

Γυρνάς τους δρόμους με σκοπό να φτάσεις στο επόμενο πανηγύρι, να γνωρίσεις κόσμο, να χορέψεις, να κεράσεις, να κεραστείς και όταν σε καταβάλει η ζάλη να ξαπλώσεις στην πρώτη γωνία που θα βρεις μπροστά σου. 

Η ελευθερία του να κοιμάσαι οπουδήποτε ελέω μέθης. 

Κάποιες φορές ξυπνάς και συνειδητοποιείς ότι είναι μόλις 3 τα ξημερώματα, σκας ένα χαμόγελο και συνεχίζεις να πίνεις για τις επόμενες 5-6 ώρες μέχρι να τελειώσει το πανηγύρι και να επανέλθεις στην προηγούμενη σου κατάσταση. 

Άλλες φορές ξυπνάς σε κάποιο χαντάκι στη μέση του πουθενά και ψάχνεις οτοστόπ.

Το νησί σε κάνει να νιώθεις ικανός για τα πάντα. 

Ερωτεύσιμα πρόσωπα κινούν το σώμα σου δίχως να το καταλάβεις. 

Γίνεσαι και εσύ ένα παιχνίδι των ανέμων. 

Ένα παιχνίδι δύο ζαλισμένων χαμόγελων που γιορτάζουν τα λάθη τους κάτω από την αυγουστιάτικη πανσέληνο. 

Τα χάδια σκαλίζουν το αλάτι που έχει μαζέψει το σώμα όλες αυτές τις μέρες. 

Το ένα σώμα στηρίζει το άλλο καθώς η νύχτα οδεύει στο τέλος της.

Ακατόρθωτοι έρωτες και τυχαίες φιλίες. 

Η τυχαιότητα κάνει κουμάντο και κανείς δεν παίρνει θέση. 

Κατά αυτό τον τρόπο όλα γίνονται πιο όμορφα.

Έχω κρατήσει την αισθητική μου παρθένα.

Μια πτώση ενός βασιλείου.  Μια εξαφάνιση γενεών. Απόρριψη του παρελθόντος . Πλήρη άμεση αποκόλληση από γενιές παρωχημένων ανθρώπων, ανθρώπων που δεν έχουν κανένα δικαίωμα στο να συνεχίσουν να αγγίζουν το μυαλό μας. Τα θετικά κρατώ μα είναι λίγα. Καλοί άνθρωποι ήταν. Μα ποιος στον πέο είναι κακός. Δε χρειάζεται να φας κάποιου τον λαιμό. Η αδιαφορία σου πάντα θα είναι αρκετή. Το μόνο για το οποίο δεν είμαι σίγουρος είναι το κατά πόσο η αδιαφορία τους ως προς την πορεία αυτού του κόσμου ήταν συνειδητή. Το νου μου θα κρατήσω καθαρό μακριά από οποιαδήποτε μαζική βιομηχανική παραγωγή ιδεολογιών. Κάτι τόσο απλό το κάναμε τόσο σύνθετο. Και αφού όλοι μας περνάμε το τεστ αποδοχής της εκάστοτε εποχής, καιρός να περάσετε και από το δικό μου.

Διάλεξε τη ζωή σου σαν να διαλέγεις το σεντόνι που θα στρώσεις για να υποδεχτείς και αυτή την ειδυλλιακή βραδιά την έτερο σου κενή απομίμηση. Την αντανάκλαση σου στον καθρέπτη στη μορφή του αντίθετου φύλλου. Θα μπορούσε να πει κανείς πως και το κρεβάτι ως ένα σημείο… είναι καθρέπτης. Όλοι μας έχουμε συμμετάσχει σε αδιάφορα γαμίσια. Η φθορά όμως κρύβεται στην επανάληψη τους. Προβλέψιμοι. Αστείοι. Και αφού σας πήρε ο ύπνος τουλάχιστον βρείτε μέσα του ότι θελήσατε να βρείτε ξύπνιοι αλλά εν τέλη δεν.

Περήφανος για την μπερδεμένη σκέψη μου, πιο όμορφη από οτιδήποτε σας έχει απομείνει. Πόρνη κενονία, μίζερο έθνος, πρωταγωνιστής σε ένα όνειρο δοσμένο και ακόμη δε μπορώ να βρω τη συνοχή στις ιδέες που έχετε απομείνει κρεμασμένοι. Αποδόμηση του μοτίβου η αλλιώς μείνε θύμα μιας ακόμη ανέραστης συνέχειας του είδους.

Δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά σκέψη. Μια σκέψη δευτερολέπτου η ζωή μας στο χάος του ατελείωτου χρόνου και ούτε καν μας αφήνουν να γευτούμε το δευτερόλεπτο που μας αναλογεί. Τόσα πολλά τα δεδομένα και οι παράμετροι της σύγχρονης ζωής. Τόσο δύσκολο να εκτελείς χρέη ανθρώπου. Πουτάνα διαβίωση σε ονομάσανε.

Να νιώθεις εκτεθειμένος στο να γνωρίσεις ανά πάσα στιγμή έναν ακόμη άνθρωπο ικανό να σου πετάξει μια ακόμη σπίθα και εσύ σαν πιτσιρίκι που έχει τόσες και τόσες απορίες, να σηκώσεις το αθώο εξερευνητικό σου βλέμμα και να την αρπάξεις. Η πόλη σου να σε προκαλεί να γυρίζεις στα υγρά σοκάκια της. Βρες την ποίηση στο τσιμέντο. Ποτέ δωρεά συναισθημάτων στους φελλούς. Αν υπάρχει ένα τίμημα για τις επιλογές τους είναι αυτό. Είναι σκληρό να καταστήσεις ελεύθερο το μυαλό σου μα είναι το μόνο χρέος προς την πάρτη σου. Ένα τσιγάρο το βράδυ που να κυριεύει ολόκληρο το σώμα σου, που να ταράζει και τις πιο ξεχασμένες κλωστές του υφαντού της μνήμης μηδενίζοντας κάθε αναστολή στο να αφήσεις ελεύθερα τα δάκρυα. Μα μετά από λίγο να γελάς που κατάφερες να ορίσεις και να ζήσεις μία ακόμη μέρα αντί να περιμένεις καρτερικά την εβδομαδιαία δόση αναισθησίας. Θα είσαι ελεύθερος μάγκα.

Τα φαινομενικά λίγα να τα κάνεις στο μυαλό σου πολλά. Κυρίαρχος της σκέψης. Η ελευθερία μιας  τυχαίας περιπλάνησης. Να μη διαλέξεις τίποτα. Διάλεξε μονάχα να κάψεις την προσωπική σου Βαβυλώνα.

Μπάσταρδε φύγε. Μπάσταρδε φύγε θα καταλήξεις στο νεκροταφείο των πνιγμένων ονειροπόλων. 

Στον απόηχο.

Όσο ζω θα έχω να λέω για την παιδεία που πήρα. Όσο ζω θα προσβάλλω οποιονδήποτε αφομοιώθηκε σε αυτή μαζί και εμένα. Ότι μα ότι και αν κάνεις δεν πρόκειται ποτέ να ξεφύγεις ολοκληρωτικά. Μπορείς απλά να συνεχίσεις να πλάθεις αναπροσαρμόζοντας τα κριτήρια. Δεν πρόκειται όμως ποτέ να έχεις την ευκαιρία να το πλάσεις από το μηδέν(και ακόμα να το εμπεδώσω). Υπάρχει μια φράση στα αγγλικά ‘’when shit hits the fan’’. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις λοιπόν, δε μπορείς παρά να βρεις το κουράγιο να τα μαζέψεις και να συνεχίσεις την πάλη.

Για ότι σου πρόσφερε μια μητρική αγκαλιά.

Για όλα τα χουίτικα λόγια που έπεσαν στο τραπέζι. Για όλες τις κουβέντες που πήγαιναν και ερχότανε. Άλλοτε στο σπίτι, άλλοτε στο γρασίδι και άλλοτε στο καβατζωμένο καφέ της γειτονιάς. Στη ζούλα. Κάποιες φορές με φραπέ, κάποιες άλλες με ελληνικό (και τα βράδια φόρο τιμής στο κονιακάκι).

Για τον αυθορμητισμό.

Για όλες αυτές τις αναμνήσεις που δεν θα μπορέσω ποτέ να τις βάλω σε μια σειρά. Νοσταλγία στο περίπου. Ακόμη όμως και αυτό το περίπου είναι ανακουφιστικό.

Για τα μεγαλύτερα σερί αϋπνίας.

Για το αίσθημα της κινούμενης αποτυχίας.

Για την μεγαλύτερη τράπεζα ρουφιανόσπορου. Ελλάς.

Για όλα αυτά τα χρόνια που μεγάλωνα ανάμεσα σε γλεντζέδες.

Για αυτούς που είδα να παίρνουμε το ίδιο χαρτί.

Για αυτούς που βρήκαν τα αρχίδια να πάρουν δρόμο.

Για όλους τους αιφνιδιασμούς που πρόσφεραν αυτό το αξέχαστο κενό στομάχι. Υπέροχο.

Για αυτούς που έμειναν να μαζεύουν τις στάχτες των γλεντζέδων.

Για όσους εξελίχθηκαν σε κόπιες κακής ποιότητας. 

Για εσένα.

Για όσο μακριά πίστεψες ότι πήγες και όσο μακριά θα φτάσεις.

Για αυτή την αναπόφευκτη αλλά ρεαλιστικά σωστή κυνικότητα.

Για όλες τις φορές που αρνήθηκα να κοιτάξω πίσω.

 Ήρθε ο καιρός και τα παιδιά πήραν τον δρόμο τους. Ο καθένας βασισμένος στη δική του θεωρία καταρρίπτοντας τα της προηγούμενης μέρας. Τι ακριβώς είναι όμως η απώλεια όταν ο ίδιος σου ο εαυτός αποτελεί την μεγαλύτερη απώλεια. Όταν η απόσταση του χθες με το σήμερα συνεχώς μεγαλώνει. Δεν έχει να πει. Ο καθένας κάνει το κομμάτι του. Ραντεβού τα καλοκαίρια για να μοιραστούμε τη ζωή με 2 κουβέντες. Λίγο καπνό και ζεστό αέρα για τα παιδιά που θα αντάλλαζαν τη φυλακή της μη δημιουργικότητας με οτιδήποτε. 

Για τα καλύτερα παιδιά λοιπόν.

Σόλο.

Αφέθηκα να ταλαιπωρήσει ο ήλιος τα αδύναμα μάτια μου. Ήταν ένα από αυτά τα μεσημέρια που βγαίνεις να κάνεις μία βόλτα και προχωράς με κλειστά μάτια. Πονάνε, που και που δακρύζουν αλλά είναι απολαυστικό. Μία από αυτές τις μέρες που οι ακτίνες του ηλίου έχουν λεκιάσει τα πάντα γύρω σου. Νομίζω ότι θα μπορούσα να ζήσω για πάντα μέσα σε μία ηλιόλουστη μεσημεριανή ζάλη περπατώντας βαριεστημένα, ανακαλύπτοντας καινούργιες διαδρομές. Η δύναμη του να διασχίζεις τα πλήθη μιας μεγαλούπολης έχοντας μισόκλειστα μάτια και ένα ακαθόριστο χαμόγελο λες και έχεις ασφαλίσει μέσα σου μια αλήθεια που διαφεύγει απ’ όλους τους υπόλοιπους.

Αλήθειες που περιμένουν μία συνάντηση μαζί σου. Περιμένουν να κοιτάξεις μέσα τους και να τις αποδώσεις με τον ομορφότερο τρόπο. Περιμένουν να γίνουν κομμάτι σου και μετέπειτα στάση ζωής. Μα εσύ άνθρωπε απομακρύνεσαι συνεχώς από την πραγματικότητα της φύσης σου. Απομακρύνεσαι συνεχώς από την επιτυχή αποδόμηση της αιτίας της ύπαρξης σου. Καλλιεργείς επιμελώς την αφέλεια σου προτιμώντας τα υποκατάστατα. Μία πλήρη καταστολή του πνεύματος.

Αγάπα το φως μα ποτέ τα φώτα. Τα φώτα είναι πάντα εκεί για να βιάσουν κάθε τι ατόφιο και κάπως έτσι γεννιέται το ένα μπασταρδάκι μετά το άλλο. Κάπως έτσι με την πάροδο του χρόνου μπασταρδεύεται η συλλογική μνήμη. Κάπως έτσι νοθεύεται η κριτική ικανότητα ενός ανθρώπου. Μόνον όταν έχεις γνωρίσει την αλήθεια… μόνο τότε δεν μπορεί κανείς να σε πείσει για το αντίθετο. Μόνο τότε βρίσκεις τον δρόμο προς το φως.

Η πορεία με τον εαυτό σου θέλει χαμηλά την μπάλα.
Αγκάλιασε την ηρεμία μέσα σου και όλα θα ακολουθήσουν.

Πριν στο μυαλό μου.

Ωραία είναι τα τραίνα. Οι διαδρομές μοιάζουν με αφορμή για παρατεταμένη, ακούραστη, μη δομημένη σκέψη. Ακόμα και όταν αυτές γίνουν κομμάτι της καθημερινότητας σου. Ακόμη και όταν τυχαίες μορφές αρχίζουν να γίνονται γνώριμες. Παρασκευή και η αμαξοστοιχία κοντεύει στο τέρμα της. Ένα ζευγάρι δίπλα μου μαλώνει εδώ και ώρα. Τώρα ετοιμάζουν τα πράγματα τους όπως όπως, παίρνουν και το μωρό στην αγκαλιά. Έτοιμοι για αποβίβαση και αυτοί. Πόσο εύκολα οι άνθρωποι κάνουν ανθρώπους. Όσο εύκολα συμβιβάζονται να περάσουν την ζωή τους με τον άνθρωπο που κάνουν τους ανθρώπους. Όσο εύκολα θα αγόραζαν ένα σκυλάκι από το Pet shop της γειτονιάς τους ένα τυχαίο πρωινό. Ορίστε για θεσσαλονίκη φωνάζει ο ελεγκτής με προφορά λες και πουλάει λουκουμάδες σε κάποιο τυχαίο πανηγύρι. Αυτό το ορίστε είναι η πλασματική μου λύτρωση. Είναι στιγμές που η ζωή μοιάζει με γιορτή της αδράνειας. Βλέπεις, ο καθένας βάζει το λιθαράκι του στο χτίσιμο της δικής του μίζερης καθημερινότητας.

Αιώνιοι ακόλουθοι των εμμονών μας και ταυτόχρονα ταγμένοι σε μία καφενειακή προσέγγιση. Εκτεθειμένοι για ακόμη μία φορά στον δρόμο των χαμένων ευκαιριών. Χαρμολύπη, με το πρώτο συνθετικό της λέξης να φθείρει σταδιακά. Εγκαταλείψαμε ότι πραγματικά θελήσαμε και ξεμείναμε πίσω να ανταλλάζουμε κενά βλέμματα κυνηγώντας τα φαντάσματα των πραγματικών μας θέλω. Διαλέξαμε την σιωπή. Τα εύκολα λόγια επικρατούν αφού ως γνωστό είναι δύσκολο να εκθέσεις ακέραιο το είναι σου. Ορίσαμε τα βράδια της κυριακής ως σημεία ανακεφαλαίωσης και από τότε το δευτεριάτικο ξύπνημα φαντάζει ακατόρθωτο. Σαν μία πραγματικότητα που δεν θέλεις να επιστρέψεις. Μία πραγματικότητα στην οποία όμως καλείσαι να βρεις την ευτυχία, την εξέλιξη, την ολοκλήρωση. 

Ω αγαπημένη μου δευτέρα ήρθα ξανά για να πετύχω.