Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012

Για τους φαν του πλατωνικού.


-Δεν μοστράρω. Ανέκαθεν μου άρεσε να με δοκιμάζω. Ανέκαθεν μου άρεσε να παραπλανώ.  Το αγαπάω και αυτό με κάνει να ρισκάρω. Τα αθώα λευκά πουκάμισα έχουν και αυτά το ρόλο τους. Και αν τα φορέσεις μαζί με ένα χαμόγελο ακόμη καλύτερα. 

-Το παιδί την βρίσκει στο ημίφως. Ακόμη ένας περαστικός ανταλλάζει λόγια και αφήνει σημάδια από πόλη σε πόλη. Ποτέ του δεν πρόλαβε τον χρόνο τι και αν το συνειδητοποιούσε κάθε φορά που έκλειναν τα φώτα. Ο ορισμός του για τον ρεμαλιασμό ήταν διαφορετικός από αυτόν που διδαχθήκαμε. Σωστός ή λάθος λίγη σημασία έχει.
   
-Ημιμάθεια και δικά της θύματα που νομίζουν τον εαυτό τους ελεύθερο. Όταν κλείσεις τα πατζούρια θα είναι δυσκολότερο το ξύπνημα. Γαμώ τους ελεύθερους ημιμαθείς λοιπόν.
   
-Κρυφοκαυλώνουμε με το διασημότερο όνειρο της υφηλίου. Κουτιά με διαφορετικό περιτύλιγμα. Καλοδιατηρημένες κυρίες βγάζουν βόλτα τις πιτσιρίκες και τις μαθαίνουν τα πρώτα κολπικά μυστικά. Ικανοποιημένοι πατεράδες για το χαρτί που έσπρωξαν και τον ξεψαρωμένο γιο τους. Και όλοι μαζί το βράδυ για δείπνο. Μπερδεμένα μυαλά από μπερδεμένα κουτιά για μπερδεμένα παιδιά. Συνέχισε να χτυπάς καθημερινά εισιτήριο. Μην στενοχωριέσαι. Κυλάνε οι μέρες και αφήνουν πίσω τους πολλά. Κυλάνε οι μέρες και αφήνουν πίσω τους τα πάντα. 

-Στα ραντεβού σταθερά ασυνεπής και όχι από επιλογή. Το συγκεκριμένο ήταν θέμα συγχρονισμού χωρίς όμως να με πειράξει που και αυτός δεν υπήρξε ποτέ. Έχεις ακουστά περί ανουσιότητας?

-Πρωτάρηδες και παλιοί συγκάτοικοι στην σκοτοδίνη. Πρώτο θρανίο μα πάντα αδιάβαστοι. Ακόμη ένας που δεν κοιμάται τα βράδια. Τα ταξίδια του μυαλού ήταν ανέκαθεν δυσκολότερη τέχνη από τα πραγματικά. Και ποιος γαμεί τους ιδεαλιστές ε? Εδώ σου έχω… ξανθά πρωινά, άσχημους καριερίστες με όμορφα ξυρισμένα πόδια, ταπεραμέντο 18χρονης που τρομάζει, επιτηδευμένο στριπτίζ από το απέναντι παράθυρο, ένα ζευγάρι που παράτησε την χώρα και άλλους δύο συντοπίτες που δεν άντεξαν, φωτεινούς πίνακες για αναχωρήσεις και πάντα λάθος αποβιβάσεις, παντός είδους αποτυχημένους ένστολους, ευγνωμοσύνη αστέγων για λίγο αλκοόλ, ανικανότητα που μερικές φορές μεταφράζεται σε νευρικές κινήσεις, αναγκαστικές επισκέψεις στα πορτοκαλί νοσοκομεία περασμένα μεσάνυχτα.

-Ίσως και να μου αρέσουν τα πλήθη. Ίσως γιατί συμβάλλουν στις εναλλασσόμενες σκέψεις μας.