Τρίτη 16 Αυγούστου 2011

Take me to the..



Λευτέρης, 36. Ένα τόσο ευγενικό και χαμογελαστό παιδί είχε την τύχη να είναι μία από τις 5 περιπτώσεις παγκοσμίως με σαρκοείδη καρκίνο στον εγκέφαλο. Μάλιστα όταν το ανακάλυψε ότι υπάρχει πρόβλημα αναγκάστηκαν να στείλουν δείγματα στην αμερική για να καταφέρουν να βρουν τι είναι.

Γιάννης, 61. Γιατρός στο επάγγελμα. Ένα εγκεφαλικό ήταν αρκετό για να τον αφήσει στο κρεβάτι.

Αντωνάκης, 23. Να πω την αλήθεια δεν με πήγε η καρδία να τον ρωτήσω τι είχε. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι είχε σοβαρό πρόβλημα. Κάθε φορά πάλευε για να βγει από το δίπλα δωμάτιο. Μου θύμισε έναν συμμαθητή μου που τον φωνάζαμε αγαθό. Τόσο ήσυχος ήταν..

Θοδωρής, 31. Ιστορία αμαρτωλή. Τον έκοψα από την αρχή. Όταν όλοι είχαν κοιμηθεί βγήκαμε στο μπαλκόνι για ένα τσιγάρο. Περίμενα να ακούσω την γνωστή διαδρομή και επαληθεύτηκα. Δύο τσακώματα, φυλακές, φιλίες βασισμένες στα ντράγκια και σαν κερασάκι στην τούρτα ήρθε η σκλήρυνση κατά πλάκας. Πλέον και αυτός το ήξερε ότι είχε ημερομηνία λήξεως. Μία φράση του κρατάω ‘’πάντα ήμουν εθισμένος στους εθισμούς’’. Όπως έλεγε, δεν είχε τα αρχίδια απλώς για να πειραματιστεί. Απλό και σωστό παλικάρι.

Ξεκινάς να πας μία βόλτα που άλλοτε την ολοκληρώνεις και άλλοτε όχι.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ποτέ δεν επιστρέφεις.

7 σχόλια:

nefelokokkugia είπε...

.....
Δεν ξέρω γιατί βρέθηκες εκεί μαζί τους, ξέρω ότι χαίρομαι κάθε φορά που σε ξαναβλέπω εδώ.
Και θέλω να σε βλέπω να μεγαλώνεις και να ωριμάζεις και εδώ
...δίπλα μας.
Φιλιά και καληνύχτες μικρέ.

Περσέας είπε...

χρόνια πολλά καταρχάς
λοιπόν σε όλους τυχαίνουν δυσκολίες' άλλες δυσκολότερες άλλες ευκολότερες σε άλλες το άτομο έχει ευθύνη και σε άλλες πάλι όχι.Όπως και να έχουν τα πράγματα πιστεύω πώς αξίζει κανείς να συνεχίσει την πορεία του στη ζωή με όσες δυνάμεις έχει.Γιατί καλώς ή κακώς δε θα μας δοθεί δεύτερη

Σπυριδούλα Γεωργοκίτσου είπε...

Πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση!Τέτοιοι άνθρωποι με πάθη περνούν μηνύματα.

Να σαι καλά!Σε φιλώ γλυκά

ιμερος είπε...

take me somewhere nice !!!
ειναι το μονο που θελω κατι μερες σαν αυτες σκληρες , που μεγαλωνεις σε μια στιγμη , πολλα χρονια , που ολα γυρω σου ειναι κενα.

mr.nobody είπε...

σκεφτομουν που λες τις προαλλες οτι με τον θανατο ερχομαστε πολλες φορες σε επαφη (τρομαζει η προταση εε;) ερχεται σε ανυποπτες στιγμες για να σου μαθει κατι,μεχρι εκεινη την στιγμη που θα ερθει για να σε ρωτησει τι εμαθες.. με μερικους ο θανατος ειναι σκληρος, με αλλους απλα ουδετερος.. το θεμα ειναι πως θα το διαχειριστεις.. μπορεις να το ξεγελασεις αλλα δεν μπορεις να το αποφυγεις. ο θανατος και κατ' επεκταση η ζωη ειναι αδικος. θα σου παρει ατομα που αξιζουν, θα σε γονατισει, αλλα και παλι μαθαινεις..

ειναι μεγαλη συζητηση αυτη.. κανα βραδυ,σε κανα μπαλκονι... ;)

Miss Pink είπε...

ίσως κάπου κάπου πρέπει να κόβουμε μια βόλτα απο αυτά τα "μέρη" για να ερχόμαστε στα ίσα μας και να εκτιμάμε τη ζωή μας...
ελπίζω εσύ να είσαι καλά και να "έπρεπε" να πας ;)
φιλιά

Constantine είπε...

Σας ευχαριστω πολυ. τα φιλια μου :)