Παρασκευή 6 Μαΐου 2011


Πάει καιρός που μεγάλωσα αλλά ξέρω…

Ξέρω ότι η σημερινή αγκαλιά είναι η καλύτερη που είχα. Με πήρε μαζί της και δεν δίστασε να μου δείξει τον δρόμο. Με πόνεσε εκεί που έπρεπε και έφερε το χαμόγελο όταν το χρειάστηκα. Πήρα σαν δώρο την ομορφότερη νύχτα και όλα εκείνα τα νεκρά λουλούδια που βρήκα μέσα της. Δεν χρειάστηκε να λυπηθώ αλλά ούτε καν να ερωτευτώ. Ήταν εκεί για εμένα. Ήταν πάντα εκεί για να μου προσφέρει ένα καινούργιο συναίσθημα δυνατότερο από το προηγούμενο. Κάτι περίεργες νύχτες ξάπλωνα πάνω της, μου έδειχνε τα χρώματα της και μου ψιθύριζε στο αυτί… ‘’τα καλύτερα χρόνια σου’’. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη αδυναμία μου. 





4 σχόλια:

nefelokokkugia είπε...

"...δεν πρόκειται βγω χαμένος. Δεν γεννήθηκα για να κουβαλάω αυτόν τον τίτλο." Θα το τυπώσω, μπας και το εμπεδώσω και εγώ. Κάποτε ήταν το moto μου, ενώ τώρα...
Μην τ΄αλλάξεις ποτέ βρε μικρέ.
Φιλιά και καληνύχτες

JellisTheOne είπε...

Smells like Thessaloniki spirit ! ;)
Απ' ότι φαίνεται ο αέρας της Ξεσσαλονίκης σου έκανε καλό !

Manolog3 είπε...

To εχω πει πολλες φορες... ο χαμενος τα παιρνει ολα γιατι ειναι ο μονος που μπορει να τα ξαναχασει. Νομιζεις ο Νικολαιδης δεν ηξερε τι εγραφε? ;)

Amelie είπε...

Μιλάς για την όμορφη πόλη φοιτητικά και μη. Ξε-σάλωσε λοιπόν. Πολύ θα θελα να είχα περάσει εκεί. Εκμεταλλεύσου τα πάντα από αυτή την γκόμενα :p