Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Φιλίππου νομίζω λέγεται.



Παρακμιακό μαγαζάκι, πολύ κόσμο, ήδη πατημένος, πατήματα και μέσα στο μαγαζί, τα απαραίτητα τσίπουρα, ρεμπέτικο και ένα αρσενικό να σου λέει τους πόνους του.

Μόνο μη νηφάλιες μορφές. Σκέψεις πρόστυχες, μα πάντα τόσο αληθινές που λένε και οι χατ τρικ.

Και εδώ η φωνή και η μουσική της Lady Lazarus. Μιας φίλης που αγαπώ. Ρίξτε μια ματιά.

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Η μικρή



Ο μικρός είχε πάει να δει τους παππούδες του και πέρασε εκεί το βράδυ. Το επόμενο πρωί επέστρεψε σπίτι, καλημέρισε την μητέρα του και ανέβηκε τις σκάλες για το δωμάτιο του. Ανοίγοντας την πόρτα βρήκε το κρεβάτι του ξέστρωτο και σκάλωσε για λίγο. Του φάνηκε περίεργο γιατί το είχε στρώσει πριν φύγει την προηγούμενη μέρα. Τότε έχωσε την μύτη του στο μαξιλάρι για να καταλάβει ότι κάποιος με ελαφρώς ομορφότερη μυρωδιά από την δική του είχε κοιμηθεί εκεί. Αμέσως ξανακατέβηκε τις σκάλες και ρώτησε την μητέρα του. Εκείνη γέλασε και του είπε ότι πριν έρθει αυτός ήταν εκεί η μικρή με την μητέρα της. Η μικρή είχε κοιμηθεί για λίγο στο κρεβάτι του.

Απομακρύνθηκε με σταθερό και άνετο βήμα και μόλις χάθηκε από το οπτικό πεδίο της μητέρας του έτρεξε να ξαναμυρίσει το μαξιλάρι. Ήξερε ότι δεν μπορούσε πλέον να επιβληθεί στο χαμόγελο του και επίσης ήξερε ότι η μύτη του και αυτός δύσκολα θα ξεχνούσαν αυτή την μικρή.


Όταν συναντήθηκαν το απόγευμα της είπε ότι μυρίζει απαίσια..

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Άτιτλο


Αγνά χαμόγελα. Γαλήνια χαμόγελα. Χαμόγελα που θα έπρεπε να μείνουν εκεί για πάντα. Αγνώστου λόγου χαμόγελα που μαγνητίζουν τα βλέμματα πάνω τους. Χαμόγελα που δεν περιμένουν να πάρουν παρά μόνο να δώσουν. Σπάνια χαμόγελα..



Μία απλή καμπύλη.


Και τι πιο όμορφο από το να ξέρεις ότι εσύ είσαι ο υπεύθυνος για αυτό το θέαμα..


Τρίτη 16 Αυγούστου 2011

Take me to the..



Λευτέρης, 36. Ένα τόσο ευγενικό και χαμογελαστό παιδί είχε την τύχη να είναι μία από τις 5 περιπτώσεις παγκοσμίως με σαρκοείδη καρκίνο στον εγκέφαλο. Μάλιστα όταν το ανακάλυψε ότι υπάρχει πρόβλημα αναγκάστηκαν να στείλουν δείγματα στην αμερική για να καταφέρουν να βρουν τι είναι.

Γιάννης, 61. Γιατρός στο επάγγελμα. Ένα εγκεφαλικό ήταν αρκετό για να τον αφήσει στο κρεβάτι.

Αντωνάκης, 23. Να πω την αλήθεια δεν με πήγε η καρδία να τον ρωτήσω τι είχε. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι είχε σοβαρό πρόβλημα. Κάθε φορά πάλευε για να βγει από το δίπλα δωμάτιο. Μου θύμισε έναν συμμαθητή μου που τον φωνάζαμε αγαθό. Τόσο ήσυχος ήταν..

Θοδωρής, 31. Ιστορία αμαρτωλή. Τον έκοψα από την αρχή. Όταν όλοι είχαν κοιμηθεί βγήκαμε στο μπαλκόνι για ένα τσιγάρο. Περίμενα να ακούσω την γνωστή διαδρομή και επαληθεύτηκα. Δύο τσακώματα, φυλακές, φιλίες βασισμένες στα ντράγκια και σαν κερασάκι στην τούρτα ήρθε η σκλήρυνση κατά πλάκας. Πλέον και αυτός το ήξερε ότι είχε ημερομηνία λήξεως. Μία φράση του κρατάω ‘’πάντα ήμουν εθισμένος στους εθισμούς’’. Όπως έλεγε, δεν είχε τα αρχίδια απλώς για να πειραματιστεί. Απλό και σωστό παλικάρι.

Ξεκινάς να πας μία βόλτα που άλλοτε την ολοκληρώνεις και άλλοτε όχι.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ποτέ δεν επιστρέφεις.

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Ιn your eyes




Μου αρέσει να παίζω με τα μάτια. Να κλέβω τις ματιές τους και να τους προσφέρω τις δικιές μου. Μου αρέσει να τις παρατηρώ και να τις συνδυάζω με τις κινήσεις των χειλιών τους.

Και τα δύο με εξιτάρουν αλλά αυτά που λένε τα μάτια δεν θα στα πούνε ποτέ τα χείλη.

Πάντα έχουν την πρώτη λέξη πριν καν γνωρίσεις κάποιον και πάντα θα έχουν την τελευταία αφού τον αποχαιρετήσεις.

Παρασκευή 6 Μαΐου 2011


Πάει καιρός που μεγάλωσα αλλά ξέρω…

Ξέρω ότι η σημερινή αγκαλιά είναι η καλύτερη που είχα. Με πήρε μαζί της και δεν δίστασε να μου δείξει τον δρόμο. Με πόνεσε εκεί που έπρεπε και έφερε το χαμόγελο όταν το χρειάστηκα. Πήρα σαν δώρο την ομορφότερη νύχτα και όλα εκείνα τα νεκρά λουλούδια που βρήκα μέσα της. Δεν χρειάστηκε να λυπηθώ αλλά ούτε καν να ερωτευτώ. Ήταν εκεί για εμένα. Ήταν πάντα εκεί για να μου προσφέρει ένα καινούργιο συναίσθημα δυνατότερο από το προηγούμενο. Κάτι περίεργες νύχτες ξάπλωνα πάνω της, μου έδειχνε τα χρώματα της και μου ψιθύριζε στο αυτί… ‘’τα καλύτερα χρόνια σου’’. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη αδυναμία μου. 





Σάββατο 16 Απριλίου 2011

Πως εγινα τρελος..



Με ρώτησες πως έγινα τρελός. Να πως:
Μιαν αυγή, καιρό πολύ πριν γεννηθούνε άμετροι θεοί, ξύπνησα από ένα λήθαργο κι είδα πως μου είχαν κλέψει όλες τις μάσκες μου –τις εφτά μάσκες που είχα δημιουργήσει και είχα φορέσει σε εφτά ζωές-
Έτρεξα τότε ακάλυπτος στους κοσμοπλημμυρισμένους δρόμους φωνάζοντας, ‘’κλέφτες, κλέφτες καταραμένοι κλέφτες!’’.
Πολλοί άντρες και γυναίκες με περιγέλασαν, κι άλλοι έτρεξαν φοβισμένοι στα σπίτια τους.
Σαν έφτασα στην αγορά, ένας νέος πάνω από μια στέγη φώναξε:
''Είναι τρελός!''. Σήκωσα το κεφάλι για να τον δω. Τότε, για πρώτη φορά, ο ήλιος φίλησε το γυμνό πρόσωπό μου και η ψυχή μου γέμισε αγάπη για τον ήλιο, κι απ΄τη στιγμή εκείνη δεν ήθελα πια τις μάσκες μου. Και εκστασιασμένος φώναξα: ''ευλογημένοι εκείνοι που έκλεψαν τις μάσκες μου!"
΄Ετσι έγινα τρελός.
Και μέσα στην τρέλα μου βρήκα και τα δυο: λευτεριά και σιγουριά. Τη λευτεριά της μοναξιάς και τη σιγουριά πως δεν με καταλαβαίνουν. Γιατί αυτοί που μας καταλαβαίνουν κάτι υποδουλώνουν μέσα μας..
Αλλά, ας μην είμαι και τόσο περήφανος για τη σιγουριά μου. Κι ένας κλέφτης ακόμα, όταν είναι φυλακισμένος, είναι προφυλαγμένος από έναν άλλον κλέφτη.

Χαλιλ Γκιμπραν


                                                               Φωτογραφία μιας φίλης




Υ.Γ. είπα να μοιραστώ μαζί σας τα λόγια του τετραδίου που έπεσε στα χέρια μου.