Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Βορρας



Μου είχες ζητήσει να με φιλοξενήσεις με την οικογένεια σου για τις μέρες που θα ερχόμουνα. Την επόμενη μέρα σου απάντησα ναι. Τίποτα δεν σε γεμίζε. Δεν σκεφτόσουν τίποτα για το μέλλον σου. Ήσουν 17. Προσπάθησα να σε δικαιολογήσω.

Πέταξα για τα μέρη σου. Τρεις μέρες ήταν αρκετές για να καταλάβω ότι ήσουν διαφορετική. Δεν ξέρω τελικά τι ήταν και πλέον δεν έχει σημασία. Την αναζητούσες μα δεν την έβρισκες πουθενά.

Γύρισα στην αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη. Μιλήσαμε πολλές φορές. Το ζητούσες. Μου έλεγες ότι τουλάχιστον εγώ σε κάνω να γελάς. Αναγκαζόμουνα να κάνω ατέλειωτα καραγκιοζιλίκια για να αποσπάσω ένα χαμόγελο σου και συνήθως στο τέλος τα κατάφερνα. Πέρασες δύσκολες στιγμές. Μιλήσαμε μια τελευταία φορά. Προσπάθησα να σου δείξω τρόπους διαφυγής. Είχες αντίθετη άποψη.

Δεν έβρισκες πουθενά την ευτυχία.
Ήσουν μόλις 17.



2 σχόλια:

Clem Lumen είπε...

:)


Αφηνω χαμογελο

τα υπολοιπα τα ξερεις

Constantine είπε...

ξερω, ξερω... :)