Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Wet like an angel. Derailed.


Είναι γελοίο. Είναι πραγματικά γελοίο. Κάθε γαμημένο σοκάκι με τα φώτα του. Λάμπες παντού. Απίστευτο πράγμα να θες να κρύψεις το πρόσωπο σου σε κάποια σκιά και να μην βρίσκεις. Δεν ντρεπόσουνα ακριβώς. Αλλάζεις δρόμο όταν ακούς φωνές εξαιτίας μιας γαμημένης λάμπας και πιάνεις τον εαυτό σου να παρακαλά τον θεό για λίγο σκοτάδι. Πάνω στη ζάλη αλλάζεις για ακόμη μία φορά κατεύθυνση για μία νέα οδό. Και αυτή η πουτάνα φωτισμένη σκέφτεσαι. Δεν προλαβαίνεις όμως να ολοκληρώσεις την σκέψη και να ρίξεις κάνα γαμοσταυρίδι…σβήνει η λάμπα πάνω από το κεφάλι σου, κοιτάς ψηλά, χαμογελάς και την αράζεις στο διπλανό πεζούλι. Και όμως είσαι σε θέση ακόμη και να χαμογελάσεις. Τα έχεις κάνει όλα πλέον.

Σπουδαίο μπαστάρδεμα συναισθημάτων που ψάχνει καταφύγιο.

Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Ένα σχόλιο.

Ήμασταν παιδιά, μετά έφηβοι, διασχίζαμε τις πόλεις, αγοράσαμε ένα ποδήλατο, ένα σκυλί, κλειστήκαμε σε μεγάλα γυάλινα γραφεία, γνωρίσαμε το χρήμα, τα προάστια, τα σούπερ μάρκετ, ψάχναμε την αγάπη.
1992-σήμερα : Σ.Ν. ευχαριστώ για όλα όσα με κάνατε να ονειρευτώ.

Μερικές λέξεις κάτω από ένα κλεμμένο ποδήλατο.

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

The tapestry


Κύκλος. Κάποιος τον ξεκινάει. Ίσως είναι επιλογή του. Ίσως και όχι. Ίσως ξέρει τι προκαλεί. Ίσως δεν έχει ιδέα. Θα αγγίξει τον διαβήτη και μετά θα τον αφήσει ελεύθερο. Όχι γιατί το θέλει. Απλά δεν μπορεί. Κανείς δεν μπορεί να χειριστεί αυτό το όργανο αλλά όλοι θα ήθελαν έστω και για μία φορά να το κάνουν. Αν ξεκινήσει να γράφει ο διαβήτης και δεν συμβεί τίποτα για να τον σταματήσει τότε ο κύκλος θα κλείσει. Ποτέ δεν συμμετέχεις μόνος σου. Αλληλεπιδράς. Μπορείς να τον εμποδίσεις αλλά ποτέ δεν θα είναι αρκετή μόνο η δική σου προσπάθεια.

Αν τελικά κλείσει, τότε θα έρθει η σειρά για τους επόμενους. Ίσως κάποια στιγμή να ξανασχηματίσεις έναν παρόμοιο κύκλο. Τον ίδιο όμως ποτέ. Πάντοτε όλοι θα διαφέρουν μεταξύ τους.


Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

Nepenthe


"...εἰς οἶνον βάλε φάρμακον, ἔνθεν ἔπινον, νηπενθές τ᾽ ἄχολόν τε, κακῶν ἐπίληθον ἁπάντων."

Ομήρου Οδύσσεια, ραψωδία Δ, στίχοι 220-221.




Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Βορρας



Μου είχες ζητήσει να με φιλοξενήσεις με την οικογένεια σου για τις μέρες που θα ερχόμουνα. Την επόμενη μέρα σου απάντησα ναι. Τίποτα δεν σε γεμίζε. Δεν σκεφτόσουν τίποτα για το μέλλον σου. Ήσουν 17. Προσπάθησα να σε δικαιολογήσω.

Πέταξα για τα μέρη σου. Τρεις μέρες ήταν αρκετές για να καταλάβω ότι ήσουν διαφορετική. Δεν ξέρω τελικά τι ήταν και πλέον δεν έχει σημασία. Την αναζητούσες μα δεν την έβρισκες πουθενά.

Γύρισα στην αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη. Μιλήσαμε πολλές φορές. Το ζητούσες. Μου έλεγες ότι τουλάχιστον εγώ σε κάνω να γελάς. Αναγκαζόμουνα να κάνω ατέλειωτα καραγκιοζιλίκια για να αποσπάσω ένα χαμόγελο σου και συνήθως στο τέλος τα κατάφερνα. Πέρασες δύσκολες στιγμές. Μιλήσαμε μια τελευταία φορά. Προσπάθησα να σου δείξω τρόπους διαφυγής. Είχες αντίθετη άποψη.

Δεν έβρισκες πουθενά την ευτυχία.
Ήσουν μόλις 17.